Boże Ciało to szczególny dzień, który gromadzi nas przy kolejnych ołtarzach i prowokuje do wołania odwiecznymi słowami suplikacji o ochronę nas i naszego dobytku od głodu, moru, ognia i wojny. To także czas, w którym mamy okazję naszą obecnością świadczyć o wierze w niewidzialną, istniejącą rzeczywistość: w Chrystusa Eucharystycznego. Słowami pieśni: „Zróbcie Mu miejsce” zapraszamy samego Boga, który idzie zobaczyć nasze pola i nasze domy. Wie o naszych ujawnionych i utajonych sprawach. Błogosławi wszystkich i każdego z osobna. A ludzie od wieków w tym dniu idą i śpiewają, klękają i rozsypują dywan z kwiatów, bo tylko tak potrafią odwdzięczyć się za tę cudowną wędrówkę Boga po ich drogach i ścieżkach. Po drogach i ścieżkach ich życia – prostych i szerokich, po ścieżkach wąskich, stromych i pełnych zakrętów.
Odsuwamy więc na bok nasze małe i przyziemne sprawy. Robimy Mu miejsce, by zechciał być blisko nas.
***
Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba!
Zagrody nasze widzieć wychodzi,
I jak się dzieciom Jego powodzi.
(F. Karpiński )
Upadnij na kolana,
Ludu czcią przejęty!
Uwielbiaj Twego Pana:
„Święty! Święty! Święty!”
(K. Brodziński)
Eucharystia przybliża nas zawsze do tej miłości, która jest potężniejsza niż śmierć
(Jan Paweł II)
Dzień był złocisty, niebo turkusowe,
Podobne wielkiej kopule sklepionej,
Słońce, uszedłszy drogi swej połowę,
Opromieniało z góry lip korony (…)
Tłum, co w kościele zmieścić się nie może,
Pod ścianą w cieniu albo u drzwi zgięty,
Klęczy i chórem śpiewa: „Święty Boże….!”
I lipy szumią: „Święty – Święty – Święty…!”
(L. Rydel)
Boże Ciało jest świętem Kościoła powszechnego, jest świętem wszystkich Kościołów w tym powszechnym Kościele. Nasze polskie Boże Ciało ma w sobie jedyne bogactwo. Ktoś by powiedział: bogactwo tradycji. Słusznie. Z tym, że ta tradycja jest pisana bogactwem polskich serc. To tam się wszystko zaczyna.
(Jan Paweł II)
Mówią, że modlimy się do głuchych obrazów
ślepnących świec
że dmuchamy jak dzieci w papierowe trąbki –
a On przecież jest
w małej hostii jak w iskierce ciepła
w mocnych ścianach nadziei.
(J. Twardowski)
Joanna Jurgała – Jureczka
